خداوندا، تو مرا آزمودهای و میشناسی.
از نشستن و برخاستن من آگاهی و تمام
افکار و اندیشههای مرا از دور میدانی.
تو از رفتار، کردار، کار و استراحت
من آگاهی و تمام روشهای مرا میدانی.
حتی پیش از آنکه حرفی بر زبان آورم،
تو ای خداوند، منظور مرا میدانی.
حضور تو مرا از هر طرف احاطه نموده و
با قدرت خود، مرا محافظت میکنی.
شناخت تو از من خیلی عمیق است، این
فراتر از فهم من میباشد.
از نزد تو کجا بگریزم و از حضور تو
کجا پنهان شوم؟
اگر به آسمان بروم، تو در آنجا هستی.
اگر به دنیای مردگان بروم، تو در
آنجا هستی.
اگر بر بالهای سحر بنشینم و از مشرق
به دورترین نقطه در مغرب بروم، تو در آنجا خواهی بود.
برای کمک به من تو در آنجا خواهی
بود.
اگر از تاریکی خواهش کنم که مرا
بپوشاند و یا روشنایی اطراف من به تاریکی تبدیل گردد، حتی تاریکی هم برای تو تاریک
نخواهد بود و شب برای تو مانند روز روشن است، زیرا تاریکی و روشنایی برای تو یکی
است.
تو تمام اجزای بدنم را ساختی و در
رحم مادرم همه آنها را به هم پیوند دادی.
من تو را میستایم، زیرا مرا به گونهای
عجیب ساختهای، تمام کارهای تو بسیار شگفتانگیز است.
من این را با تمام وجود میدانم.
وقتی استخوانهایم ساخته میشدند و
در رحم مادر شکل میگرفتم و در نهان رشد میکردم، تو از وجود من آگاه بودی.
پیش از آنکه به وجود بیایم و زندگی
را آغاز کنم، روزهای عمرم را در دفتر خود ثبت نمودی.
خداوندا، افکار تو آنقدر عالی و
گرانبها هستند، که من آنها را درک نمیکنم.
اگر آنها را بشمارم، از ریگهای صحرا
زیادترند.
وقتی بیدار میشوم باز هم با تو
هستم.
خدایا، شریران را نابود کن و
جنایتکاران را از من دور نما.
آنها نام تو را به بدی یاد میکنند و
به ضد تو حرفهای زشت میزنند.
خداوندا، آیا از کسانی که از تو نفرت
دارند، نفرت نداشتهام؟
آیا از آنانی که از تو سرپیچی میکنند،
متنفر نبودهام؟
با تمام وجود از آنها متنفرم و آنها
را دشمن خود میدانم.
خدایا، مرا تفتیش کن و از دل من
باخبر شو، مرا بیازما و افکار مرا بخوان.
ببین آیا خطایی در من هست، و مرا به
راه جاودانی هدایت نما.
مزامیر 139
